Ik zal eerlijk zijn. Van alle dingen die ik op mijn bucketlist had staan, naar China gaan stond er niet bij. Mediteren in een Indiase ashram? Al een paar keer. Trekking in de Himalaya? Gedaan. Duiken in de Malediven? Ja. Whiskey-tour in Schotland? Het was leuk, voor zover ik me kan herinneren. Een bezoek aan China? Waarom? Ik hield nooit van Chinees eten en voelde me ook niet echt aangetrokken tot een land met een rigide politieke onderdrukking dat klaarstond om de volgende financiële supermacht van de wereld te worden. Voor mij was China iets groot, donker en onbekend, iets dat moest worden vermeden.
Mijn verrassing was groot toen ik een uitnodiging kreeg om naar Shanghai te gaan om een workshop te houden. Twee jaar geleden namen twee Chinese vrouwen deel aan een groep die ik leidde. Wat ik toen niet wist, was dat een van hen een productiebedrijf runde in China, waar workshops voor persoonlijke groei werden georganiseerd.
China heeft de afgelopen 20 jaar een enorme transformatie doorgemaakt. China heeft veel van de principes van het kapitalisme met groot succes toegepast en heeft zich ontwikkeld van een grotendeels agrarisch land tot een industrieel zwaargewicht. Als gevolg hiervan is de materiële levensstandaard enorm vooruit gegaan. In de hiërarchie van behoeften, als je basisbehoeften eenmaal zijn gedekt, is de volgende stap om aan je behoefte van zingeving en groei te voldoen. Een groot deel van de Chinese bevolking heeft niet alleen zijn basisbehoeften gedekt, inmiddels hebben ze ook auto’s, iPhones en geld om op vakantie te gaan. De markt voor persoonlijke ontwikkeling groeit in China en mijn uitnodiging om daar te komen werken was om aan die behoefte tegemoet te komen.
Mijn eerste antwoord was gewoon nee. Niet nu, en waarschijnlijk ook niet later. Ik ben bezig. Gelukkig was mijn Chinese contact niet afgeschrikt en stond erop dat ik zou komen. Van mijn kant moest ik toegeven dat mijn eerste reactie was gebaseerd op angst, angst voor het onbekende. Waarom zou je eigenlijk geen groep in China geven? Ik besloot om het eens te proberen.
Iets wat ik eerst raadselachtig vond, is het feit dat we in het westen oude Chinese geneeswijzen zoals acupunctuur, Chi Gong, Tai Chi en de laatste tijd ook de praktijk van cupping omhelzen. In China willen ze nu westerse therapie. Ik werd gevraagd om een workshop over intimiteit en relaties te leiden. Op deze planeet van ons praten we verschillende talen, hebben we verschillende alfabetten en eten verschillend voedsel, maar een ding is universeel voor alle mensen: de behoefte aan menselijk contact. Wat ook universeel lijkt te zijn, is hier moeite mee hebben. Door te beseffen dat ze dezelfde problemen hebben als wij, veranderden mijn gevoelens met betrekking tot het naar China gaan van angst naar opwinding. Ik besloot dit mijn beste te geven.
De workshop werd een succes en ik moest veel vooroordelen die ik had over Chinese mensen veranderen. In het begin begon ik met lichte sessies, meditaties en deelrondes. Ik behandelde ze als het delicate porselein waar China beroemd om is omdat ik niet zeker wist wat ze aankonden. Wat terugkwam, was een verzoek om dieper werk: “Geef ons wat je hebt!”. Prima. Ik introduceerde lichaamswerk en dynamische meditaties, het delen van verborgen agendas en eerlijke communicatie. Krachtig werk waarop ze reageerden door uit hun comfort-zones te treden en nieuwe en meer functionele manieren van omgang met elkaar aan te gaan. Aan het einde van de vierdaagse cursus hadden de deelnemers zich met elkaar verbonden en was er een duidelijke verandering in de energie van de groep. De aanvankelijke angst was vervangen door openheid, vertrouwen en eerlijke communicatie. Mensen gloeiden en ik dacht bij mezelf dat dit net zo goed in Nederland had kunnen zijn, of ergens anders.
Wanneer mensen authentiek zijn, worden opeens nationaliteiten en culturele identiteiten minder belangrijk. Vasthouden aan je gewoonten en culturele normen lijkt te zijn voortgekomen uit onzekerheid en angst, zoals het zich vastklampen aan een reddingsvlot bij stormachtig weer. Wanneer je je diepste kern raakt en je bewust wordt van wat je wilt en wat je nodig hebt, ben je niet langer Chinees of Nederlands, christen of boeddhist. Je bent gewoon jezelf en je voelt je bevoegd om na te streven waar je gelukkig van wordt. Voor de meeste mensen is dat liefdevolle relaties met anderen hebben en zingevend werk. Zo simpel is het. Tegen die tijd klamp je je niet langer vast aan een reddingsvlot, maar ben je een rots in de branding.
Ik heb mijn vertrouwen in de mensheid teruggevonden in China. Het was niet langer een land van 1,3 miljard naamloze gezichten, maar van mensen met dezelfde verlangens en behoeften als alle anderen. Ook zij zoeken naar vervulling en worstelen met hun eigen tekortkomingen. Ook zij toonden mij de ware schoonheid van mens zijn door hun angsten te overwinnen en hun grenzen te verleggen om authentiek en van hart tot hart elkaar te kunnen ontmoeten. Het is onnodig om te zeggen dat ik nu vaker naar China ga voor groepen, maar nu is het meer een bezoek aan vrienden.